• Manage je kids: vraag hen of ze één bloemkoolroosje willen of twee. Zo heb je er al voor gekozen dat ze bloemkool eten maar hebben ze de illusie daar zelf voor gekozen te hebben.   Je kan dit ook gebruiken om hen te laten opruimen: “ruim je eerst de puzzel op of help je mij mee de tafel dekken?”
• Verzeker je van hulp: als je iets nodig hebt van iemand, stel dan je vraag en begin alvast zelf ‘ja’ te knikken. Zo denken ze dat je een waarheid verkondigt en is men al automatisch geneigd om ook te gaan knikken.
• Gebruik de vadertruc: als men je niet ernstig neemt, zeg dan dat wat je te vertellen hebt een wijze raad van je vader was. Mensen hebben de neiging om vaderlijk advies serieus te nemen.
• Ontmasker je stalker: als je denkt dat iemand je voortdurend in ’t oog houdt, geeuw dan eens. Vermits geeuwen aanstekelijk is, weet je direct of je inderdaad in de gaten werd gehouden en door wie.
• Geraak van je oorwurm af: blijft er weer een kerstliedje in je hoofd hangen… volgens het Zeigarnik-effect blijven je hersenen bezig met wat nog niet af is. Ga in gedachten naar het einde van het liedje en je stopt de loop.  Als dat niet helpt, kan je ook kauwgum eten omdat het kauwen in je hersenen interfereert met je innerlijke stem en dus ook komaf maakt met de muzikale wurm.

De simpelste trucs om vrienden te verwerven door Dale Carnegie

Net zoals Tante Kaat’s goede tips is Dale Carnegies boek een klassieker, die absoluut op mijn favorietenlijstje staat. Carnegie schreef al in 1936 “Zo maakt u vrienden en goede relaties, de grote kunst goed met mensen om te gaan”. Dit klinkt dan wel heel oubollig maar de inhoud is absoluut nog actueel. Veel boeken over communicatie zijn variaties op wat Carnegie al schreef in 1936. Wat Whitehead zei over filosofie: ‘De filosofie van de laatste tweeëneenhalf duizend jaar is niets dan een voetnoot bij Plato, kan je ook zeggen over Carnegie en zijn rol voor communicatie (al kan ik nog wel wat klassiekers verzinnen J)

Zijn boek bestaat uit vier delen: fundamentele technieken in de omgang met anderen, manieren om jezelf bemind te maken; manieren om anderen te overtuigen en hoe een goede leider te zijn. Hij legt deze simpele communicatietips uit aan de hand van talloze voorbeelden van beroemde mensen uit de geschiedenis en dat maakt het boek ook zo leuk om te lezen.

En terwijl ik deze tekst schrijf, besef ik dat ik alweer een tijdje een van zijn basistips heb verwaarloosd: wanneer was ik nu weer echt geïnteresseerd in anderen? Of wanneer vroeg ik iemand hoe het ermee was én luisterde ik ook echt geïnteresseerd naar het antwoord? Nochtans is dat de truc de belangstelling van mensen te verwerven of in de woorden van Carnegie: “To be interesting, be interested.” Dat verzon hij overigens niet zelf, op blz 95 zegt hij dat de Romeinse dichter Publilius Syrus al opmerkte op dat wij belang stellen in anderen als zij belang stellen in ons.

Ik ga de volgende dagen eens terug experimenteren met het schenken van aandacht, zien wat er gebeurt… En wie nog meer tips wil, het boek ik in pdf gewoon op internet te vinden:

http://erudition.mohit.tripod.com/_Influence_People.pdf

 

 

Plots was hij daar. De wolf. Die had ik nooit in hem gezien. Tot na de scheiding die schapenvacht afviel… Dat hij het me kwalijk nam, die scheiding – ik had namelijk iemand anders leren kennen – daar had ik alle begrip voor. Dat hij tijd nodig zou hebben om het te verwerken. Ook daarvoor alle begrip. En dat een scheiding niet conflictloos verloopt, zeker wanneer er kinderen zijn, tja, wat kon ik anders verwachten…

Maar dat je jaren na de scheiding nog steeds in conflict bent, dat vond ik toch niet normaal. Je verwacht dat nadat de ergste emoties achter de rug zijn, de redelijkheid opnieuw aan terrein wint. Na vier jaar scheiding moest ik voor al wat het welzijn en belang van mijn dochters (ook financieel) aanging, nog steeds een waar gevecht voeren.  Ondertussen waren mijn dochters in behandeling bij een psychotherapeute en was ikzelf zo’n beetje aan het einde van m’n Latijn…

Die zomer van 2012 was ik een weekje op logé bij mijn lieve vriendin Suz. Zij had een artikel gelezen dat haar wel erg deed denken aan mijn situatie. Met veel verbazing las ik in ‘Le nouvel Observateur’ het artikel ‘Les pervers narcissiques. Les reconnaître, leur échapper’, een extract uit het boek van Marie-France Hirigoyen. Verbazing omdat het zo herkenbaar was. Wat ik daar las, was mijn verhaal. Plots vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. Van wat er zich na de scheiding afspeelde, maar ook van wat er in ons huwelijk was mis gelopen. Ik had namelijk nooit echt de vinger op de wonde kunnen leggen van wat er in onze relatie mis ging. Wel wist ik dat ik compleet leeg was, uitgeput. Maar tot op dat moment had ik niet kunnen achterhalen wat hiervan de oorzaak was. Het besef dat ik getrouwd was met iemand met een narcistische persoonlijkheidsstoornis, dat inzicht, was mijn vlindereffect. En dankzij dit inzicht, ben ik me enerzijds verder gaan verdiepen in wat narcisme is, zodat ik mezelf en mijn dochters ertegen kan beschermen, en anderzijds ben ik gaan werken aan mezelf.

En nu, nog eens vier jaar later, voer ik nog steeds dat gevecht (één van de kenmerken van een narcist is dat hij zelf nooit tot inzicht zal komen, dat hij niet kan veranderen). Maar wel met een belangrijk verschil: nu ben ik in staat om wat er gebeurt een plaats te geven, en ben ik beter gewapend om ermee om te gaan en om mezelf en mijn dochters te beschermen.

W.H.Françoise